Je eerste keer...

Een eerste blog, een beetje onwennig, net als met alles wat je voor de eerste keer doet. Je eerste stapjes wanneer je gaat lopen en je de wereld opeens vanuit een heel ander perspectief kunt waarnemen. Je eerste verkering, onhandig en onzeker, net als je eerste keer. Je eerste loon en je eerste belastingaangifte. Ik sprak afgelopen week iemand die samen woont waarvan zijn vrouw dementerend is. Jaren lang samen, de eerste keren al ver achter zich gelaten. Dan nestelt zich de ziekte van Alzheimer zich in je relatie. Je merkt geleidelijk dat vanzelfsprekendheden worden als een eerste keer: onhandig en onzeker. Het aangeven van de hagelslag, laat staan het invullen van je belastingaangifte. Zijn relatie veranderd van echtgenoot in zorggenoot, geconfronteerd met vele eerste keren van onmacht, schaamte, verdriet en gelukkig, zoals hij dit zelf aangaf, ook met humor. Zo vertelde hij dat ze op zaterdagmorgen, om half negen in de ochtend, samen een haring zijn gaan eten omdat zijn dementerende vrouw daar al ruim een uur om had gevraagd. Zo zaten ze voor de eerste keer in hun relatie, samen om half negen een haring te happen. "Ik kreeg een zoen, voorzien van uitjes, we hebben er samen om kunnen lachen".