Een kritische lezer heeft in mijn eerste blog wellicht een spelfout ontdekt, alhoewel.... Bestaat er in de beleving van iemand met dementie een onvoltooid tegenwoordige tijd? Hoe zou het zijn om de achteruitgang te beseffen in het heden? Is de onvoltooid verledentijd, in de beleving van de persoon met dementie, juist niet de enige zekerheid?
Hoe krankzinnig moet het zijn om iemand horen vertellen dat je niet naar huis kunt, sterker nog, dat deze persoon je vertelt dat hij met je getrouwd is terwijl jij je vader en moeder zoekt.
Hoe halen ze het in hun hoofd, terwijl je zo ongerust bent omdat je voor de kinderen moet zorgen en voor een gesloten deur staat, te vragen of je gezellig een kopje koffie met de anderen komt drinken? Wie is er hier nou gek geworden? Je lijkt wel dement...
Hoe fascinerend is het toch om te proberen aan te sluiten bij de beleving en gevoelens van iemand die de wereld anders ervaart, zich niet druk maakt over een economische crisis, laat staan over een spelfout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten